Ζωγραφίζοντας...
Η συνεργασία μου με το ΜΕΟΘ ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια. Το 1982 κάποιοι φίλοι και παλιοί συμμαθητές που πίστευαν ότι μπορώ να τους βοηθήσω, ο Σταύρος Μιχαηλίδης και ο Γιώργης Μερούσης, με κάλεσαν για να κάνω τα σκηνικά στο θεατρικό έργο που θα ανέβαζαν «Χωρίς γάντι». Μετά από τις επιτυχημένες παραστάσεις του έργου ξεκίνησα να βοηθώ στην κατασκευή των αρμάτων της Μόστρας που άρχισε - κατ’ ομολογία πολλών - να αλλάζει όψη και να παίρνει μια πιο χρωματιστή και πλουμιστή διάσταση.
Για περισσότερο από 10 χρόνια η Μόστρα ομόρφαινε και μεγάλωνε… Όλο και πλούτιζε. Από 7 με 8 άρματα φτάσαμε τα 13 και τα 14 με μεγάλα θέματα υψηλών απαιτήσεων. Αποκτήσαμε όλοι τέτοια τεχνογνωσία, ώστε δεν υπήρχε πια η φράση “δεν γίνεται” από κανέναν. Τότε βοηθούσαν πολλά μικρά παιδιά που τους δίναμε μπογιά και πινέλο να βάψουν. Θέλαμε να έχουν συμμετοχή και να νιώθουν χρήσιμα. Όμως κάτι που μας έτρωγε ήταν το ότι αυτά τα παιδιά έπρεπε να αποκτήσουν και τις σωστές βάσεις, ώστε να είναι το πραγματικό «αύριο» της Μόστρας και του ΜΕΟΘ.
Εγώ προσωπικά αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους τους γονείς των παιδιών, αλλά κυρίως τους προέδρους και τα διοικητικά συμβούλια του ΜΕΟΘ με τους οποίους συνεργάστηκα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτοί με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν τη δυνατότητα να δημιουργήσω είτε μέσα από τη Μόστρα, είτε στο εργαστήρι ζωγραφικής, αλλά και όπου αλλού με χρειάζονται. Γι αυτό τους αποκάλεσα και δημοσίως καλούς φίλους και συνοδοιπόρους στον αγώνα όλων μας για την διατήρηση της τοπικής παράδοσης, για την προώθηση και προβολή του καλού και του ωραίου. Σας ευχαριστώ...
[Επιμέλεια κειμένου - διδασκαλία: κ. Μπάμπης Κοιλιάρης]